2014-19: Laten we leerkrachten en leerlingen opnieuw motiveren!
Wat zijn de politieke prioriteiten die het onderwerp zouden moeten zijn van de verkiezingsdebatten in de aanloop naar de volgende verkiezingen en die zouden moeten voorkomen op de lijstjes van de onderhandelaars na de verkiezingen? Dat is de aanpak van de reeks ‘2014-19: uit de loopgraven!’, aan de hand waarvan Itinera een constructieve bijdrage wil leveren aan de ‘moeder aller verkiezingen’. Onze intentie is dus niet om een volledig overzicht te geven van alles wat de maatschappij nodig heeft, noch om exhaustieve agenda’s voor te stellen in verband met ongeacht welke uitdaging. Onze bedoeling is enkel en alleen om, zonder omwegen, voorstellen te formuleren die volgens ons prioriteiten zijn die zo belangrijk zijn dat ze zouden moeten worden beschouwd als zaken waar we tijdens de volgende legislatuur eenvoudigweg niet omheen kunnen.
Onze aflevering rond onderwijs zoomt in op één van de onderbelichte deelaspecten van het onderwijsbeleid: de rol van leraren, scholen en ouders. Onderwijsdebat gaat vaak over structuren, processen en middelen. Dat is begrijpelijk en belangrijk. In wat volgt, laten we die klassieke discussies even terzijde. Onze bedoeling is niet een breedbeeld van onderwijsprioriteiten te schetsen. We focussen op de pedagogische invalshoek en op de realiteit in de klas en op het schoolplein. Daar liggen uiteindelijk de belangrijkste hefbomen voor verbetering.
Laten we ons toespitsen op de pedagogische praktijk, binnen een institutioneel kader dat de autonomie en de verantwoordelijkheid van de school bevordert als hefboom voor de kwaliteit en de valorisatie van de leerkracht. De klas is ook nauw verbonden met thuis: in onze veelzijdige samenleving is de steun van de ouders des te belangrijker.
