De paradox van de investeringsstaat: Waarom is de armoede niet gedaald?

Ondanks de gunstige sociaal-economische, demografische en beleidsmatige parameters is men er de voorbije 20 jaar niet in gelukt om enige vooruitgang te boeken op het vlak van armoedebestrijding. De resultaten van de activerende welvaartsstaat en het beleid gericht op het ondervangen van zogenaamde 'nieuwe sociale risico's' waren minder gunstig dan verhoopt, terwijl de bescherming van de 'oude sociale risico's ' geen gelijke tred kon houden met de algemene welvaartsstijging. De ongelijkheden namen toe alsook het aandeel van de sociale overheidsuitgaven dat toevloeit naar hogere sociale groepen.

Bea Cantillon (UA en CSB) legt uit hoe dat komt en stelt concrete beleidsaanbevelingen voor om dit recht te trekken