Vorige maand lanceerden we in onze column ‘Requiem voor een barema’ een oproep tot suggesties voor een alternatief ter vervanging van een anciënniteitsbarema voor het bepalen van de lonen op sectorvlak. Bruikbare alternatieven hebben we niet meteen ontvangen.

De uitgaven voor gezondheidszorg (GZ-uitgaven) nemen vandaag in België een hap van iets meer dan 10% uit het Bruto Binnenlands Product (BBP, of de totale rijkdom van een land in euro uitgedrukt).

We zitten op een zeepbel die iedere dag groter wordt. Een zeepbel waarvan de implosie de subprime-crisis in omvang en diepte zal overtreffen als het zover komt. Deze keer gaat het nochtans niet om giftige en ondoorzichtige financiële instrumenten: nu speculeren we in veilige activa...

Zoals de textielssector zich heroriënteerde op een aantal niches van hoogwaardig textiel, zo zal ook de staalnijverheid een transformatie moeten ondergaan die past in een nieuw industrieel beleid.

Ons gezondheidssysteem heeft, zoals ook elders, te lijden onder de financieel-economische crisis. In vele landen, en ook bij ons, zijn er de voorbije jaren budgettaire maatregelen genomen om de groei van deze sector in te perken.

Over de juiste omvang van de overheid bestaan grote ideologische meningsverschillen. De uitdaging is om in alle domeinen van de overheid de verhouding tussen maatschappelijke baten en kosten te objectiveren.

Aan de belangenconflicten van de kredietbeoordelaars kan alleen iets gedaan worden als aan de kern van het probleem van moral hazard geraakt wordt.