Met de klimaatzaak lijkt de activistische trein van rechterlijke klimaat-, milieu- en gezondheidszaken definitief vertrokken. Volgen er pensioen-, begrotingsnorm-, en wachtlijstenzaken? De indruk bestaat dat rechter meer activistisch worden maar is dat zo?
Elke zomer zijn onze publieke zwembaden, zwemvijvers, stranden en parken het toneel van een sociologisch experiment. De anders vooral onzichtbare verscheidenheid van onze samenleving wordt er zichtbaar.
Als het ophoudt met regenen, sluiten we onze paraplu's. Zo gaat het ook met allerhande steunmaatregelen van de overheid: ze zijn gericht op een bepaalde periode, gelden voor een bepaalde tijd, en tegen bepaalde voorwaarden.
Als Vlaming in Australië moest ik recentelijk een ritueel ontdekken: een bezoek aan de dermatoloog om de impact van de Australische zon op de tere huid te monitoren. Na een digitale consultatie bij de huisarts hing ik aan de lijn met het kantoor van de specialist.
Na de G7 in Cornwall is de koude oorlog tussen Amerika en China zo goed als officieel. President Joe Biden kwam naar Europa om er de wonden te helen die Donald Trump had geslagen. Cadeaus in de valies. Weg het conflict tussen Boeing en Airbus.
Kan en moet de staat een rol spelen bij het transformeren van de economie? Kennen onze politieke leiders de rol van de staat nog? Weten ze altijd hoe ver hun verantwoordelijkheden reiken? Welke aspecten kan men beter aan de marktdynamiek overlaten?
De federale regering wil de werkzaamheidsgraad verhogen tot 80% tegen 2030, wat neerkomt op een toename met 10% in één decennium. Een fors hogere werkzaamheid is essentieel om de overheidsfinanciën uit de gevarenzone te krijgen. Maar hoe uniek en haalbaar is deze doelstelling?