Rode vlucht achteruit
De Franstalige socialisten hebben een ideeëncongres afgesloten met een manifest en een bijbel met 170 engagementen voor de toekomst. De verwachtingen waren hooggespannen, ook bij mij. Een partij die haar geloofwaardigheid in schandaalrook heeft zien opgaan, in een tijdsgewricht dat smeekt om visie en strategie, had een historische kans om zichzelf heruit te vinden.
Helaas is voor de PS de 21ste eeuw een doorslag van de 19de eeuw. Het Marxistische stichtingscharter van Quaregnon, nota bene daterend van 1893, wordt herbevestigd. De PS van de toekomst staat als vanouds tegen ‘het kapitalisme’ en voor ‘de klassenstrijd’. Daarbovenop komt aversie tegen ‘de neoliberale globalisering’ en geloof in een tijdperk van economie zonder groei.
Dit wereldbeeld, een combinatie van reactionair dogma en doctrinair vooruitgangspessimisme, wordt doorgetrokken in radicale waslijst van voornemens en beloftes met één rode draad: meer overheid, meer uitkeringen, meer belastingen. De staat keert voluit terug: als bankier, als energieproducent, als woningleverancier, als landbouwontwikkelaar, als organisator van een nieuwe economie.
Ecosociale ondernemingen
Bedrijven worden aan de leiband gelegd. De PS wil zogenaamd ‘ecosociale’ ondernemingen. Dat betekent bijvoorbeeld collectieve ontslagen verbieden, loonverschillen per decreet beperken, de dertigurige werkweek met loonbehoud en vervangende aanwervingen opleggen, hogere minimumlonen invoeren en vakbonden mee laten besturen.
De sociale zekerheid krijgt een algemene verhoging van alle uitkeringen, bovenop aanvullende uitkeringen voor iedereen die officieel arm is. De huisarts wordt helemaal gratis, er komt massaal ziektepreventie, werkloosheidsuitkeringen gaan omhoog en het regent pensioencadeaus, waaronder het verlagen van de pensioenleeftijd naar 65 jaar. Tegenover al dat lekkers staat een belastingorgie met onder andere nieuwe heffingen op vermogens, op technologie en op flexibele arbeid.
Op de planeet aarde is onze overheid overvraagd, de overheidsschuld zwaar, de pensioenlast groot, de belastingdruk hoog, inzetbaar talent schaars en economische groei broodnodig. De Parti Socialiste leeft in een parallel universum van perfecte ontkenning van deze realiteiten. De overheid moet nog veel meer doen, schuld is van geen tel, pensioenen en uitkeringen groeien tot in de hemel, belasten is een panacee, werk moet herverdeeld en groei is van geen tel.
Dit zijn geen recepten voor een ‘ideale toekomst’ zoals de partij het durft te noemen, maar voor een rampzalige toekomst van grootschalige verarming en verstaatsing. Het is een schamele troost dat de PS op andere domeinen de redelijkheid ontdekt en bijvoorbeeld kiest voor een seculiere samenleving op basis van wetenschap en zonder religieus dogma. De ideologische dogma’s worden gebetonneerd.
Van twee zaken één. Ofwel meent de PS meent wat ze zegt. Dan heeft ze het Waalse socialisme herleid tot extremisme dat haar diskwalificeert voor federale beleidsdeelname en op ramkoers zet met basisbeginselen van de Europese Unie. Op basis daarvan het regionale politieke leiderschap in Wallonië verwerven, zou een feitelijke afscheiding van Vlaanderen betekenen die alleen met regionalisering van sociaaleconomische en fiscale bevoegdheden kan worden beantwoord. De situatie is dan hopeloos, maar niet noodzakelijk ernstig.
Volksbedrog
Ofwel voert de PS electoraal opbod in een overlevingsstrijd met de neocommunistische PTB. Ze pleegt dan volksbedrog ter wille van de macht en vergiftigt de Franstalige publieke opinie andermaal met onwezenlijke beloftes en verwachtingen. Noodzakelijke hervormingen in de sociale zekerheid, noodzakelijke mobilisatie voor meer welvaartscreatie, zullen dan nog moeilijker worden. De situatie is dan zeer ernstig, maar niet noodzakelijk hopeloos.
De PS heeft gekozen voor de rode vlucht achteruit. Het kan haar misschien helpen overleven in Wallonië. Maar het maakt haar tot paria federaal en Europees. Als de zusterpartij in Vlaanderen niet origineler uit de hoek komt, is de volgende federale regering al bekend.
Weergave van column in Trends, geschreven in eigen naam.
Helaas is voor de PS de 21ste eeuw een doorslag van de 19de eeuw. Het Marxistische stichtingscharter van Quaregnon, nota bene daterend van 1893, wordt herbevestigd. De PS van de toekomst staat als vanouds tegen ‘het kapitalisme’ en voor ‘de klassenstrijd’. Daarbovenop komt aversie tegen ‘de neoliberale globalisering’ en geloof in een tijdperk van economie zonder groei.
Dit wereldbeeld, een combinatie van reactionair dogma en doctrinair vooruitgangspessimisme, wordt doorgetrokken in radicale waslijst van voornemens en beloftes met één rode draad: meer overheid, meer uitkeringen, meer belastingen. De staat keert voluit terug: als bankier, als energieproducent, als woningleverancier, als landbouwontwikkelaar, als organisator van een nieuwe economie.
Ecosociale ondernemingen
Bedrijven worden aan de leiband gelegd. De PS wil zogenaamd ‘ecosociale’ ondernemingen. Dat betekent bijvoorbeeld collectieve ontslagen verbieden, loonverschillen per decreet beperken, de dertigurige werkweek met loonbehoud en vervangende aanwervingen opleggen, hogere minimumlonen invoeren en vakbonden mee laten besturen.
De sociale zekerheid krijgt een algemene verhoging van alle uitkeringen, bovenop aanvullende uitkeringen voor iedereen die officieel arm is. De huisarts wordt helemaal gratis, er komt massaal ziektepreventie, werkloosheidsuitkeringen gaan omhoog en het regent pensioencadeaus, waaronder het verlagen van de pensioenleeftijd naar 65 jaar. Tegenover al dat lekkers staat een belastingorgie met onder andere nieuwe heffingen op vermogens, op technologie en op flexibele arbeid.
Op de planeet aarde is onze overheid overvraagd, de overheidsschuld zwaar, de pensioenlast groot, de belastingdruk hoog, inzetbaar talent schaars en economische groei broodnodig. De Parti Socialiste leeft in een parallel universum van perfecte ontkenning van deze realiteiten. De overheid moet nog veel meer doen, schuld is van geen tel, pensioenen en uitkeringen groeien tot in de hemel, belasten is een panacee, werk moet herverdeeld en groei is van geen tel.
Dit zijn geen recepten voor een ‘ideale toekomst’ zoals de partij het durft te noemen, maar voor een rampzalige toekomst van grootschalige verarming en verstaatsing. Het is een schamele troost dat de PS op andere domeinen de redelijkheid ontdekt en bijvoorbeeld kiest voor een seculiere samenleving op basis van wetenschap en zonder religieus dogma. De ideologische dogma’s worden gebetonneerd.
Van twee zaken één. Ofwel meent de PS meent wat ze zegt. Dan heeft ze het Waalse socialisme herleid tot extremisme dat haar diskwalificeert voor federale beleidsdeelname en op ramkoers zet met basisbeginselen van de Europese Unie. Op basis daarvan het regionale politieke leiderschap in Wallonië verwerven, zou een feitelijke afscheiding van Vlaanderen betekenen die alleen met regionalisering van sociaaleconomische en fiscale bevoegdheden kan worden beantwoord. De situatie is dan hopeloos, maar niet noodzakelijk ernstig.
Volksbedrog
Ofwel voert de PS electoraal opbod in een overlevingsstrijd met de neocommunistische PTB. Ze pleegt dan volksbedrog ter wille van de macht en vergiftigt de Franstalige publieke opinie andermaal met onwezenlijke beloftes en verwachtingen. Noodzakelijke hervormingen in de sociale zekerheid, noodzakelijke mobilisatie voor meer welvaartscreatie, zullen dan nog moeilijker worden. De situatie is dan zeer ernstig, maar niet noodzakelijk hopeloos.
De PS heeft gekozen voor de rode vlucht achteruit. Het kan haar misschien helpen overleven in Wallonië. Maar het maakt haar tot paria federaal en Europees. Als de zusterpartij in Vlaanderen niet origineler uit de hoek komt, is de volgende federale regering al bekend.
Weergave van column in Trends, geschreven in eigen naam.
