De kersverse Britse premier Truss voerde een leiderschapscampagne als de reïncarnatie van Margaret Thatcher. In tegenstelling tot haar idool stroomt er geen ijzer door haar bloedvaten.

De verkiezingsoverwinning van Giorgia Meloni lokte emotionele reacties uit, maar nu het stof daarrond wat gaan liggen is, kunnen we overgaan tot reflectie.

'De grootste landen van de Europese Unie positioneren de nationale staat als co-leverancier en -prijszetter van nationale energie, gefinancierd met belastingen en overheidsschulden', zegt professor Marc de Vos.

Vorige week was de schilderachtige Hanzestad Tallinn, de hoofdstad van Estland, het toneel van een internationale conferentie. Ik mocht er spreken over non-discriminatie en de arbeidsmarkt in Europa. Maar het onderwerp op eenieders lippen was Rusland.

Veel systemen worden gekenmerkt door een lange periode van stilstand, onderbroken door plotse verschuivingen die leiden tot radicale verandering. Het is een van de verklaringen waarom voorspellingen vaak de mist in gaan en hangt samen met menselijke overmoed.

In zijn onnavolgbare stijl gaf ex-president Donald Trump vorige week bij nieuwszender Fox News nog maar eens een staaltje van zijn idiosyncratische wereldbeeld.

Het is oorlog. Alle gezinnen zien hun kosten voor levensonderhoud oplopen. De peperdure energie treft iedereen. Voor de bedrijven exploderen de prijzen van grondstoffen en materialen, terwijl de loonindexeringen zich vermenigvuldigen. Een recessie is nakend.

In de eerste zes maanden na de Russische inval in Oekraïne heeft Rusland 158 miljard euro verdiend met de export van fossiele brandstoffen, zoals steenkool, olie en gas. De Europese Unie importeerde daar zo'n 54 procent van, goed voor zowat 85 miljard euro[1].