Wat hebben de digitalisering, het klimaat, de pandemie en de financiële markten met elkaar gemeen? Ze symboliseren de kloof tussen de politieke vragen van onze tijd en de politieke basisinstellingen, de soevereine natiestaten. De politieke vragen zijn transnationaal, zelfs mondiaal. ...

Op 27 oktober bracht de Commissie Beter Onderwijs, beter bekend als de Commissie Brinckman, haar lang verwachte rapport uit.

De COP-top en de discussies in de rand ervan tonen niet alleen dat er langzaamaan meer draagvlak voor de klimaatproblematiek tot stand komt, maar nog veel meer dat de molens van het klimaatbeleid bijzonder traag draaien.

Wanneer u deze regels leest, loopt de fameuze klimaattop in Glasgow op zijn laatste benen. Ik hoop dat de mensheid zich alsnog verenigt achter doorbraken, doelstellingen, verbintenissen en solidariteit, wereldwijd.

Als een week een eeuwigheid is in de politiek, dan is twintig jaar een geologisch tijdperk.

Een ‘big shift’ bij de socialisten die niet langer links maar vooruit willen. Christendemocraten die van hol naar vol de uitsterving willen vermijden. Liberalen die 175 jaar geschiedenis vieren met vertwijfeling over de toekomst.

De bevolking klaagde de voorbije 20 jaar geregeld steen en been over de inflatie. Bij de invoering van de euro was de ‘gevoelsinflatie’ hoog. Net zoals weerkundigen het over de ‘gevoelstemperatuur’ hebben, spreken economen sindsdien geregeld over de gevoelsinflatie.

De mantra van de Europese Unie is dezer dagen ‘NextGeneration’, een verzamelnaam voor een Unie die groen, digitaal, gezond, sociaal sterk en gelijk is, allemaal gesmeerd met miljarden Europees en nationaal relancegeld. Europa is aan een generatiescheut toe.

De prijsexplosie van aardgas op de drempel van de Europese winter baart zorgen. We beleven een samenloop van post-pandemische omstandigheden die de wereldwijde vraag naar aardgas doet pieken, met de intussen gekende dynamiek van opbod, prijsinflatie en prijsmanipulatie.