Er was een tijd, geen vijftien jaar geleden, toen de Europese Unie als een nieuwe wereldleider werd gezien. Ziedaar een landenclub die vreedzaam tien Oost-Europese landen en een rist kandidaat-landen tot het opgeven van de nationale soevereiniteit had bewogen.

Het wordt met de week duidelijker dat de globalisering corona niet zal overleven.

Wordt 2020 een uitzonderlijk economisch rampjaar of toch een kanteljaar dat ingrijpende hervormingen inleidt? Een gedurfd en adequaat herstelbeleid kan de grote schade door de lockdowns op middellange termijn beperken.

De kans dat Donald Trump binnen dik twee maanden wordt herkozen tot president van de Verenigde Staten van Amerika lijkt klein. De kans dat het Amerika na Trump er sterk anders zal uitzien dat het Amerika onder Trump lijkt nog kleiner.

Het ziet er steeds meer naar uit dat corona diepe gevolgen zal hebben voor de werkgelegenheid en de arbeidsmarkt. De hoop op een snel herstel is ingeruild voor de vrees van een diepe recessie met langzame heling over meerdere jaren.

Op amper zes maanden tijd is een virus uitgegroeid tot een pandemie, een kunstmatig economisch coma, de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog, een revolutie voor overheden en markten, en een transformatie van de wereldorde.

Pierre Devolder (UCL) en Jean Hindriks (Itinera en UCL)[1]

De bestuurscultuur en de evaluatiecultuur in dit land kunnen en moeten beter. Bij gebrek daaraan hebben aanbevelingen geen zin.