Voor het eerst sinds lang staat de Europese Unie opnieuw voor actie in plaats van impasse. De betekenis van het Europese coronaplan is echter meer politiek dan economisch.

450 dagen na de verkiezingen van 26 mei 2019 en 10 koninklijke opdrachten voor 15 personen later, staan we nergens. 15 maanden hoempapa, totempaaldansen en stilstand, 0 vooruitgang, terwijl ons land internationaal op quasi alle indicatoren al achteruitging.

De coronapandemie heeft verdedigers van utopiëen en dystopiëen ruim geïnspireerd. Recent werd ook het einde van de rechtsstaat uitgeroepen.

In het heetst van de COVID-19 crisis werden de scholen plotseling gesloten. Van de ene op de andere dag bleven leerlingen thuis en werd online onderwijs de norm. Voor leraren die zich voordien steeds ver van digitale didactiek gehouden hadden, was het even slikken.

De beste relance is een tweede golf vermijden. De tweede beste hebben we met het hele Itinerateam neergeschreven, voorgesteld in een webinar, en bespreken we vandaag met twee van de co-auteurs.

Drieëntwintig jaar lang was Hongkong het West-Berlijn van onze tijd: een oase van vrijheid en rechtsstaat omringd door een autoritair moederland. Van Hongkong werd gehoopt dat het een modelrol zou vervullen, een voorbeeld dat heel China gaandeweg richting vrijheid zou inspireren.