Weinig zaken zijn belangrijker voor de welvaart dan de groei van de economische productiviteit. De mate waarin dezelfde input meer output genereert, is de sleutel voor algemene vooruitgang en voor het opvangen van de vergrijzingskosten.

De routine van de Amerikaanse president Trump bestaat uit het creëren van een dagelijkse opstoot van verontwaardiging waarna het mediastormpje net op tijd gaat liggen zodat de dag nadien het scenario zich opnieuw kan herhalen.

Toen de mensheid aardolie als energiebron ontdekte, was de centrale vraag wie recht had op de exploitatie van oliebronnen onder het aardoppervlak. We kennen allemaal de gewelddadige scènes van avontuurlijke oliepioniers in de verzengende hitte van het Wilde Westen.

Aan de politieke einder wenken verkiezingen en dus is het proefballonnentijd. De stomende economie en gierende arbeidsmarkt doen ballonnetjes opstijgen.

Er zijn twee manieren om naar de wereld te kijken: door de bril van Davos, of door het prisma van München. In januari in Davos dobbelen wereldleiders en topondernemers over de staat van de wereldeconomie.

Enkele weken geleden kregen alle media een hysterische aanval bij de aankondiging van meer dan 1200 ontslagen bij de warenhuisketen Carrefour. Nog geen week later kondigde concurrent Lidl in België 1500 nieuwe vacatures aan. In de media volgde oorverdovende stilte.

Verbijsterend. Dat is de term voor de haarspeldbocht van de republikeinen over begrotingsbeleid in de Verenigde Staten.

Er hangt wat in de lucht. Geen gebakken lucht van het virtuele klimaatbeleid maar vooral fijn stof en stikstofdioxide; kleine partikels met grote gevolgen.